De laatste dag van onze reis

Het is maandag, alweer de allerlaatste dag van de vakantie. Het is prachtig mooi weer. LA maakt zich op voor een nieuwe dag. Wij worden wakker, facetimen het thuisfront. Papa, Hinke, John en ik gaan nog even een paar baantjes trekken in het zwembad. Het kan nu nog. We hebben het hele zwembad voor ons alleen. Heerlijk, met de zon in ons gezicht beseffen we dat dit de allerlaatste uurtjes zijn van deze onvergetelijke, bijzondere vakantie zijn. We willen nog niet naar huis, of toch wel. Want daar wachten onze dierbaren. We hebben heel veel zin om iedereen weer te zien. We kijken nog een keer naar het zwembad. Bedankt, het was gezellig! We gaan naar boven om te douchen en aan te kleden. Tijd om de koffers in te pakken. Er gaat heel wat in de handbagage, we hebben meer terug mee te nemen dan mee is gekomen. Maar het past. We ontbijten/lunchen beneden in het hotel. Het is 12.00 uur, we checken uit. Wat was het een leuk hotel. 

We rijden naar het vliegveld LAX, tanken de auto af en gaan op zoek naar Hertz om de auto in te leveren. Om 13.00 uur moet de auto terug zijn. John had de auto graag meegenomen naar huis. Wat een gave bak! Super! Bedankt, dat we ons even als "sterren" voelden in deze "limousine" Ford Experience. Nou, en dat was het, een Experience! De shuttle van Hertz brengt ons naar het vliegveld. We zijn ruim op tijd. Het is verschrikkelijk druk op het vliegveld, het lijkt wel een mierennest, zoveel mensen. We halen nog wat te drinken. Ineens komt er een vrouw aanlopen met haar dochter, ze wordt omringd door paparazzi fotografen. Er vragen mensen een handtekening, dit alles op nog geen meter afstand van me. Ik heb geen idee wie het is. Ze moet van haar man/manager doorlopen. En dat doet ze. Eigenlijk heb ik medelijden met haar. Ze kan geen stap zetten in vrijheid. Wij wel!! Als iedereen geplast heeft lopen we door naar de security check. Het is een drukte van belang. Alles mag in de tas blijven en de schoenen kunnen aanblijven. Alles om deze menigte zo snel mogelijk weg te werken. Ze zullen wel denken, ze gaan toch Amerika uit. We neuzen nog even wat rond in de tax free winkeltjes. We kopen wat water en snoep. We gaan naar gate 144, daar is het nog even wachten voordat we kunnen boarden. Het is zover. We mogen. We zitten op rij 39, bijna op dezelfde plaats als heen, toen was het rij 40. De wind is gunstig, de vlucht duurt 10 uren en 25 minuten. We kijken de Nederlandse film, Tuintje in mijn hart. Niets aan, dus volgende. Dat is toch echt te gek, dat entertainment aanbod van KLM. Verwennerij, want de nieuwste films staan erop. We proberen wat te slapen, krijgen genoeg te eten en drinken. Zo tikken de uren zomaar voorbij. John heeft minder geluk met wie er naast hem zit. Mevrouw heeft last van vliegangst. En er is een stuk met behoorlijke turbulentie. John wordt regelmatig door de zacht gillende vrouw bij zijn been beet gepakt.. Heel raar. Maar wel leuk om te schrijven. Onderweg is er de meest mooie zonsopgang of ondergang. Dat weet ik even niet, het reizen met al die uren tijdsverschil maakt het er niet makkelijker op. Het was een bijzonder mooi gezicht. Dan krijgen we nog een ontbijt, nog een dik uurtje vliegen, dan zijn we weer terug in Nederland.

We zijn 9 uren verder in de tijd, we zijn inmiddels dinsdag 13 juni. We landen om 12.30 uur, Nederlandse tijd. We Lopen naar de bagage band voor de koffers. Die vinden we vrij vlot en lopen naar de uitgang. 

In de aankomsthal is er voor John een grote verrassing. Anne-Marie en Juul staan hem op te wachten. Wat mooi en vertederend om te zien hoe blij Juul is om haar papa weer te zien. Hij wordt volop geknuffeld en gekust. John geniet! Wij willen ook naar onze kindjes. We nemen afscheid. Bedankt John, voor al die mooie momenten, al je veilige kilometers, je humor, voor alles wat je geregeld hebt. Dan lopen we door naar de bus van P3. Deze brengt ons naar het parkeerterrein. De auto staat er gelukkig nog, is onbeschadigd en start. Op naar Joure. Ik heb door de jetlag moeite om wakker te blijven tijdens het rijden dus even de airco extra koud. In Joure aangekomen hangen er slingers, is er taart en koffie. Wat zijn ze blij om elkaar te zien. Heerlijk, de meiden en Wilbert hebben Hinke ontzettend gemist. De cadeautjes komen uit de koffer en worden uitgedeeld. Ik wil ook naar huis, naar Isa en Wim, genieten van ons prachtige verbouwde huis. In Sneek moeten we precies voor Conny haar kapsalon wachten voor de brug. Ik spring snel even uit de auto voor een "Ik ben er weer"! en een knuffel.  Wanneer we bij de Troelstrakade 14 aankomen hangt er een grote zelf gemaakte grote poster op de ramen, een groot Welkom Thuis! Isa komt aanrennen. Ze vliegt me in mijn armen. Even sta ik stil, genietend van haar armen om mij heen, haar dikke knuffels, haar kusjes en de woorden Ik heb je gemist. Ik ben heel blij om weer thuis te zijn, Home Sweet Home. Wim heeft taart en koffie/thee. Er ligt een verjaardagskaart en er staan prachtige bloemen op tafel. Ook hebben ze nog een cadeau voor mijn verjaardag. Super lief! Na het uitpakken van alle cadeautjes brengt Wim papa en mama naar huis. Zij willen ook graag bijkomen van de lange reis. Tot slot nog een weetje: we vertrokken op Pake van Dijk zijn verjaardag op 1 juni, we zijn thuis gekomen op Beppe Draaisma haar verjaardag 13 juni. Zij zijn er ongetwijfeld een beetje bij geweest.. We eten aardappels met bloemkool en vlees, wat is dat toch heerlijk, gewoon weer Nederlandse kost. Het is fijn om weer thuis te zijn. Heel fijn! De jetlag klapt er flink in. Om 21.00 uur stap ik samen met Isa in bed. Ik ga dromen, dromen over deze fantastische, bijzondere, speciale roadtrip, onze reis naar Amerika als gezin. Het was adembenemend en onbeschrijfelijk mooi! Dit nemen ze ons nooit meer af. We hebben prachtige herinneringen gemaakt. Voor altijd in ons hart. Hier praten we nog jaren over! Dit blijft ons altijd bij! 

OPapa, Mama, Hinke en John, bedankt voor alles! Wat vond ik het bijzonder  om dit met jullie te mogen delen en beleven. Dit draag ik voor altijd mee in mijn hart. Ik hou van jullie, voor altijd! ❤️

En bedankt Wim, Wilbert en Anne-Marie, dat jullie het mogelijk hebben gemaakt om dit als gezin te kunnen doen. Zonder jullie zijn we nergens en niemand! We houden zielsveel van jullie. ❤️

Bedankt Amber, Britt, Lauren, Isa, Juul en Feije, dat jullie zo lief zijn geweest tijdens onze afwezigheid. Wat hebben we jullie gemist. Wat zijn we trots op jullie! ❤️

Nu weer back to reality, het is over, voorbij...

Bedankt Amerika, we zullen nog vaak aan je denken. Het waren 2300 bijzondere kilometers. Wat was je mooi!